مهدی علیجانی؛ محبوبه شرفی
چکیده
این پژوهش می‌کوشد برمبنای مطالعات کتابخانه‌ای و روش تاریخی با رویکرد توصیفی‌تحلیلی، شیوه و ویژگی‌های جغرافی‌نگاری و مکتب روشی دو تن از جغرافی‌دانان ایرانی (ابن‌خردادبه و اصطخری) را واکاوی و تحلیل ...
بیشتر
این پژوهش می‌کوشد برمبنای مطالعات کتابخانه‌ای و روش تاریخی با رویکرد توصیفی‌تحلیلی، شیوه و ویژگی‌های جغرافی‌نگاری و مکتب روشی دو تن از جغرافی‌دانان ایرانی (ابن‌خردادبه و اصطخری) را واکاوی و تحلیل کند. یافتههای پژوهش نشان میدهد ابن‌خردادبه با توجه به رویکرد جهانی و ایرانشهری در جغرافی‌نگاری، استفاده از شیوۀ جغرافی‌نگاری ایرانی و نیز ویژگیهایی نظیر استفادهنکردن از نقشه، عجایبنگاری، توجه ویژه به هویت میهنی، دخالت ندادن نگرش دینی در جغرافی‌نگاری در زمرۀ مکتب عراقی قرار دارد. اما اصطخری بهعلت واردکردن بینش اعتقادی در جغرافی‌نگاری و بیتوجهی به جغرافیای سرزمینهای غیر اسلامی، انتخاب شیوۀ بیست اقلیم (ناحیه) و نیز ویژگیهایی مانند استفاده از نقشه، دوری از عجایبنگاری، توجه ویژه به هویت دینی در مقابل هویت میهنی، پیرو مکتب بلخی است. همچنین اصطخری با آنکه به کتاب ابن‌خردادبه دسترسی داشته، ولی به احتمال زیاد از آن استفاده نکرده است.
