سمیه عباسی؛ هاشم ملکشاهی
چکیده
حامیان «تاریخ میان‌رشته‌ای» با طرح این دیدگاه که رویکردهای اکتشافی‌ـ‌توصیفی به‌عنوان روش اصلی در پژوهش‌های تاریخی دیگر پاسخ‌گوی یک پرسش، حل یک مسئله یا پرتوافکنی بر حل یک موضوع پیچیدۀ جوامع ...
بیشتر
حامیان «تاریخ میان‌رشته‌ای» با طرح این دیدگاه که رویکردهای اکتشافی‌ـ‌توصیفی به‌عنوان روش اصلی در پژوهش‌های تاریخی دیگر پاسخ‌گوی یک پرسش، حل یک مسئله یا پرتوافکنی بر حل یک موضوع پیچیدۀ جوامع انسانی در چارچوب روش معرفتی خود نیست، باعث ایجاد بحث‌هایی در ساحت نظام دانشگاهی رشتۀ تاریخ در ایران در موافقت یا مخالفت با این رویکرد شده‌اند که می‌توان آن را در سه دسته تقسیم‌بندی کرد. این پژوهش با رویکرد توصیفی‌ـ‌تحلیلی و مبتنی‌بر بررسی آماری است و می‌کوشد میزان مقالات میان‌رشته‌ای در مجلات علمی‌ـ‌پژوهشی مرتبط با گروه‌های تاریخی علمی کشور به‌عنوان نمایندگان تاریخ آکادمیک را بیابد و به‌دنبال پاسخ به پرسش جایگاه تاریخ میان‌رشته‌ای در پژوهش‌های تاریخی جهت بررسی ادعاهای مرتبط با این وضعیت است. طی سال‌های اخیر، حامیان رویکرد توصیفی و قائلان «کار ویژه» برای دانش تاریخ، با آنکه در تمام سال‌های شکل‌گیری تاریخ علمی در ایران، تسلط نسبی بر فضای آموزش و پژوهش این رشتۀ دانشگاهی داشته‌اند و حتی از موانع عمدۀ تغییر بنیادین برنامۀ درسی رشتۀ تاریخ در سال‌های بعد از انقلاب فرهنگی بوده‌اند، با ایجاد فضای «نظریه‌هراسی» به بهانۀ یکتا‌انگاری و حفظ استقلال علم تاریخ از دیگر شاخه‌های علوم‌انسانی، مانع تحول ساختاری در رشتۀ تاریخ شده‌اند. آمار16 مجلۀ علمی‌ـ‌پژوهشی تاریخی در یک بازۀ زمانی 15ساله که 3926 مقالۀ را به چاپ رسانده‌اند، نشانگر آن است که صرفاً 489 مورد از این مقالات پژوهش‌های «تاریخ میان‌رشته‌ای» محسوب می‌شوند. تعداد پایین مقالات میان‌رشته‌ای و به‌کار نبردن گستردۀ نظریات در این پژوهش‌ها، به‌عنوان مهم‌ترین دادۀ آماری این پژوهش نیز گزاره‌ای برخلاف ادعای جریان مذکور، دربارۀ برتری داشتن جریان حامی «تاریخ میان‌رشته‌ای» بر فضای علمی این رشته است.
